Eind 2006 kreeg ik de vraag of ik voor een groep Indiase bedrijven een beurstraining wilde verzorgen. Deze groep ging naar een beurs in Frankfurt (“Ambiente”) en wilde goed voorbereid zijn. Ik vond dit een leuk verzoek en ik ging er dan ook graag op in.
Wel vroeg ik mij af wat ik daarvan nou moest verwachten. Want hoe anders is een beurstraining in een land als India? En in welk opzicht verschillen beurzen in India van die in Europa? Na enig rondvragen in mijn netwerk werd mij het advies gegeven me vooraf goed te verdiepen in hun cultuur. Hoewel ik zeker voornemens was dit te doen, vond ik dit advies ook weer niet helemaal terecht. Tenslotte kwamen zij naar ons toe en waren ze dus vooral gebaat bij kennis over onze manier van zaken doen en communiceren op een beurs.
Wel of geen pro-actieve houding van standbemanning?
Tijdens een van de rollenspelen in de beurstraining behandelde ik een vast onderdeel van zo’n beurstraining. Namelijk wat je nou het beste kunt doen als bezoekers aandacht hebben voor je beursstand, je bedrijf of je producten. Daaruit kwam naar voren dat het in India gebruikelijk is te wachten totdat deze bezoeker naar je (standbemanning) toe komt. Pro-actief op de bezoeker afstappen is daar niet heel gebruikelijk, zo werd mij kenbaar gemaakt. Letterlijk kwam de vraag: “Kan ik in Europa wel een vraag stellen om het gesprek te openen”? Een in mijn ogen nogal bijzondere vraag waar de Indiase groep blijkbaar mee worstelde. Mijn antwoord was dat je juist met een pro-actieve houding een positief effect kon bereiken op de beurs en dat dit juist van je verwacht werd als standbemanning. Dit zou in India toch zeker precies hetzelfde zijn, veronderstelde ik?
Cultuurverschil?
Maar dat bleek in India dus toch heel anders te zijn. Wij weten heus wel dat je dit kan maken op een beurs. En het is niet iets wat uitgesproken typerend is voor onze cultuur. Al moest ik ineens wel denken aan uitspraken van enkele Nederlandse deelnemers tijdens een beurstraining. “Mijnheer Leenhouts, u moet weten dat het in onze branche er toch heel anders aan toe gaat”!. En; “ De beurs is voor ons een ontmoetingsplaats waar we alleen relaties zien en die komen vanzelf”. En “ Ja, maar u moet weten wij zijn een Fries of Brabants bedrijf en u komt geloof ik uit het westen…toch? Nou ja bij ons gaat het er in ieder geval heel anders aan toe. Wij stappen niet zo maar op iemand af, dat zit niet in onze aard”.
Tja, ik houd het maar op dat dit toch echt een Nederlandse verbloeming van onzekerheid is. Terwijl het in India echt in de cultuur zit.